Η οικογένεια

Ήμουν μικρό παιδί όταν κατάλαβα ότι η οικογένειά μου είχε ελαιώνες, παράγαμε λάδι με τους τόννους και ήταν από ότι έλεγαν οι συγγενείς μου κορυφαίο. Περίπου εκείνη την εποχή κατάλαβα επίσης ότι το καταναλώναμε όλο εμείς και ήμασταν περήφανοι για την κληρονομιά μας. Αυτό που δεν ήξερα ήταν το πόσο παλιά πήγαζε αυτή η παράδοση.

Πρό – πρό - πάππους

Λίγα χρόνια μετά και ενώ είχα κατέβει στην Κρήτη – στο χωριό όπως λέγαμε – για να βοηθήσω τον πατέρα μου - που βοηθούσε τον πατέρα του - να μαζέψουμε τις ελιές είδα την φωτογραφία του πρό-πρό-πάππου μου πάνω στο ψυγείο και ρωτώντας έμαθα ότι ήταν χαρισματικός σε δύο πράγματα.

Το πρώτο ήταν το να μπολιάζει αγριελιές και το δεύτερο να τις «διαφεντεύει» όπως λένε οι παλιοί. Αυτό σήμανε ότι τις φρόντιζε ,τις κλάδευε ,τους έδινε μορφή και φυσικά μάζευε τους καρπούς τους. Ήταν όπως μου είπαν οι μεγάλοι ο πρώτος στην περιοχή που ασχολήθηκε σοβαρά με την ελαιοπαραραγωγή παρά το ότι την εποχή εκείνη το λάδι ήταν για προσωπική χρήση μόνο. Ήταν ο πρώτος που εμπορευόταν λάδι στην άμεση περιοχή μας που αποτελείται από 4 μικρά χωριουδάκια σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους .

Όπως περνούσαν τα χρόνια οι μπολιασμένες αυτές ελιές πλήθηναν και συγχρόνως δίπλα τους φυτεύτηκαν μουρέλα ( νεαρής ηλικίας ελαιόδεντρα) τα οποία σχημάτισαν τους πρώτους ελαιώνες της οικογένειάς μου. Οι ελαιώνες μεγάλωσαν και μοιράστηκαν στους απογόνους και αυτοί όπως ο πατέρας μου επένδυσε σε νέες εκχερσώσεις και φυτεύσεις ελαιοδέντρων με αποτέλεσμα τώρα η περιοχή μας να είναι ένας τεράστιος ελαιώνας. Είμαστε περήφανοι για την κληρονομιά μας και την τεχνογνωσία που έχει περάσει από γενιά σε γενιά εδώ και διακόσια περίπου χρόνια ελαιοπαραγωγής.

Η συγκομιδή

Ήμουν δεκατριών χρονών και στην Κρήτη για τις διακοπές των Χριστουγέννων όταν για πρώτη φορά ο πατέρας μου με πήρε στο λιόφυτο να βοηθήσω στο λιομάζεμα. Εγώ και τα αδέλφια μου , ο πατέρας μου και τα αδέλφια του με τα παιδιά τους ,οι θειάδες μου με τις οικογένειες τους και φυσικά παππούς και γιαγιά ξεκινήσαμε πρωί πρωί ο καθένας με μια αποστολή. Τα πιο δυνατά αγόρια σκαρφάλωναν τα δέντρα και έκοβαν τα ψηλά κλαριά - τα λαίμαργα που φεύγουν επάνω – μόνο μετά από υπόδειξη του παππού μου. Εμείς οι μικρότεροι από κάτω πάνω στα ελαιόπανα τα χτυπάγαμε με τα τεμπλιά για να πέσουν οι ελιές και μετά τα κουβαλάγαμε εκτός για να τα κάψουμε αργότερα.

Οι υπόλοιποι κράταγαν τεμπλιά ή καλάμια διαφόρων μεγεθών και χτυπάγανε μεθοδικά και με σειρά την κόμη του δέντρου ώστε να πέσουν οι καρποί. Ο παππούς φώναζε που και που « ας μείνει και καμμιά ελιά για τα κοτσύφια κοπέλια» νοιαζόμενος όχι τόσο για τα πουλιά όσο για να μην παραπληγώνουμε το δέντρο κυνηγώντας την μια ελιά. Καθώς οι ελιές στο δέντρο αραίωναν και τα δίχτυα γέμιζαν με καρπό , προχωρούσαμε στο επόμενο δέντρο και οι γυναίκες πίσω μας συγκέντρωναν τις ελιές σε σωρούς και απο κει μισογέμιζαν τους «φάρδους» σακκιά παρόμοια με αυτά που χρησιμοποιούν στην συγκομιδή του καφέ. Μετά ξεπλάκωναν τα πανιά και έστρωναν τα επόμενα δέντρα ώστε να είναι έτοιμα. Οι ομάδες δεν σταμάταγαν ποτέ και προχωράγαμε αρμονικά έχοντας τους παππούδες σαν συντονιστές και μπαλλαντέρ που βοηθούσαν όποια ομάδα χόλαινε. Ο ελαιώνας πίσω μας ήταν διάσπαρτος με μισογεμάτα σακκιά και σωρούς από κομμένα κλαδιά. Στο τέλος της ημέρας οι άντρες κουβάλαγαν τα σακκιά κοντά στο φορτηγό όπου τα απογέμιζαν και τα φόρτωναν ώστε να τα πάνε στο ελαιοτρβείο. Με το σούρουπο φεύγαμε από τον ελαιώνα, οι άντρες με την σοδειά για το λιοτρίβι και οι υπόλοιποι για το σπίτι.

Αργότερα εκείνο το βράδυ όταν ήρθαν σπίτι ο πατέρας μου με τον θείο μου και τον παππού μου λίγο πριν κάτσουμε για βραδυνό ανάγγειλαν ότι αλέσαμε κοντά τρεις τόννους ελαιόκαρπο και βγάλαμε 600 κιλά ελαιόλαδο. Θυμάμαι φάγαμε χόρτα μαζεμένα από το λιόφυτο και πλυμμηρισμένα στο φρέσκο, θολό και χλιαρό ακόμα λάδι που μόλις είχαμε παράγει, σκουροπράσινο, πιπεράτο, σχεδόν πικάντικο που πρόσδινε μια ελαφριά κάψα στο λαιμό. Ανήσυχος στην αρχή ότι κάτι πήγε στραβά, κοίταξα τον παππού μου και όπως όλοι οι υπόλοιποι περιμέναμε την γνώμη του. Ένευσε το κεφάλι του ικανοποιημένος και σήκωσε το κρασί του και μας συγχάρηκε για άλλη μια μέρα παραγωγής «καλού» ελαιόλαδου. Έπιασε όμως το απορημένο και αβέβαιο βλέμμα μου και σκύβοντας μου είπε κάτι που ακόμα δεν έχω ξεχάσει «Στρατή παιδί μου αυτή η πιπεράτη πίκρα είναι η φρεσκάδα του λαδιού, το λάδι μας είναι η παράδοσή μας , άκου με και μένα». Εκείνη ήταν και η βραδυά ορόσημο που κατάλαβα και είδα την οικογένεια μου σαν παραγωγούς ελαιόλαδου.

Το ελαιόλαδο μας

Πολλά χρόνια μετά όταν κληρονόμησα τον πρώτο μου ελαιώνα , και ξεκίνησα και εγώ να παράγω λάδι το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αμφισβητήσω τον παππού μου. Πήγα λοιπόν δείγματα από το λάδι μας για ανάλυση. Ο χημικός όταν πήγα να πάρω τα αποτελέσματα με ρώτησε με έντονο τρόπο και έκπληκτο ύφος «Κε Περάκη που βρήκατε αυτό το λάδι??» Χωρίς να ξέρω γιατί του βγήκε αυτή η αντίδραση και με κλονισμένη την αυτοπεποίθησή μου ψέλλισα ότι «αυτό είναι το δικό μας λάδι από τον ελαιώνα μας στην Κρήτη και το έχουμε παράγει με τα ίδια μας τα χέρια εγώ και η οικογένεια μου» . Αμέσως μου χάρισε ένα μεγάλο χαμόγελο και με συνεχάρη για ένα λάδι που όπως είπε είναι εξαιρετικό και μου παρέδωσε τις περγαμηνές που επιβεβαίωναν τον παππού μου και επιστημονικά. Αδειάζοντας τα πνευμόνια μου ανακουφισμένος τον ευχαρίστησα και βγαίνοντας από το χημείο ζήτησα σιωπηλά συγνώμη από τον παππού μου που είχε στο μεταξύ πεθάνει.

Τα δέντρα μας βρίσκονται στους πρόποδες του πανύψηλου, απότομου και άγριου όρους Δίκτυ στον νομό Ηρακλείου.Έχοντας κάνει έρευνα βρήκα ότι η περιοχή ήταν διάσημη για το ελαιόλαδό της απο τον 7ο π.χ. αιώνα. Η μυθολογία μας λέει ότι εκεί έκρυψε τον Δία η Ρέα ώστε να μην τον φάει ο Κρόνος. Ακόμα και τώρα η περιοχή είναι απόμακρη και ξεχασμένη από τον υπόλοιπο κόσμο και διατηρεί την φήμη της για το μοναδικό προιόν που παράγει, το ελαιόλαδο απαράμιλλης ποιότητας. Σε υψόμετρο 500 μέτρων και σε ένα από τα πιο νότια σημεία της Ευρώπης ο ελαιόκαρπος ωριμάζει αργά, σχεδόν μέσα στον χειμώνα και αποκτά τα υγιή χαρακτηριστικά του. Σχεδόν οργανικής καλλιέργειας και ευλογημένα με ένα μικροκλίμα που είναι ιδανικό για τα ελαιόδεντρά μας τώρα πια ξέρω ότι παράγουμε -το κατά τον παππού μου «καλό ελαιόλαδο»- που είναι και επιστημονικά χρονιά την χρονιά ένα ύψιστης ποιότητας εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο.

Στην εποχή μας το ελαιόλαδο αποδείχτηκε να έχει ευεργετικές ιδιότητες και αποτελέσματα για την υγεία του ανθρώπου και εμείς αποφασίσαμε να εμφιαλώσουμε το λάδι μας και να το μοιραστούμε με τον κόσμο. Η έκθλιψη γίνεται μόνο με μηχανικές μεθόδους, σε θερμοκρασία μικρότερη των 28C. Περιορισμένης παραγωγής και σε διάφορες συσκευασίες με ιχνηλασιμότητα, προδιαγραφές ασφαλείας και μεράκι κάθε χρόνο σας προσφερουμε το μαγικό αυτό υγρό που είναι συνδεδεμένο με την Κρητική και οικογενειακή μας παράδοση.